o ano pasado por estas datas conteivos a historia de Juan e Maruja, o ano pasado estiven con Maruja e leveille un cadro mimadriña, e foi xenial ver como a pesares do tempo, recordoume e botoume un sorriso enorme, e ata comemos un cucurucho!
este ano, fai uns días, volvín a Madrid a ver a Maruja, e se líchedes o que contei dela e o importante que é para min, para o que son e para mimadriña, saberedes que foi un encontro especial, máis desta vez, con 98 anos, xa non recordaba o meu sorriso, por moito que eu lle contara ou que lle achegara os meus beizos.
ela está igual de fermosa, co seu pelo branco, ca súa roupiña feita por ela tan naif, e o que si recordaba era algunhas das cancións que ela inventaba e me ensinou, e tamén contoume unha vez máis como ela facía cousas cas súas mans, estidos,chaquetas de la, bonecos de tela e de ganchillo,figuras de papel e despois vendía para algunhas tendas da capital nos anos da posguerra, eso non o esquecía, e é curioso, pensei que cando eu sexa maior, un día quizais esquecerei a todas as persoas que quixen na miña vida que non son poucas, esquecerei os lugares que coñecín e as historias que vivín, pero o mellor non esquecerei o que fixen cas miñas propias mans, quizais non esqueza xamais as barquiñas de papel, mimadriña! Maruja non recorda as persoas, pero recorda o que fixo cas súas propias mans, todo un feito revolucionario para min.
unha das cousas que máis me chamou a atención desta vez e que se esta a convertir nunha mulleriña de papel, sí, de papel. ollaba a súa pel, as súas mans, enrrugadillas e case transparentes e ben parecía unha muller delicadamente feita co papel de arroz máis fermoso que poidades atopar, e ata pensei que moi artista tería que ser eu, e moito tería que practicar, para acadar esas perfectas enrrugas froito de case un cento de anos.
Maruja é arte, en todos os anos da súa vida, é un ser delicado, que si a pousas nas túas mans, recollese e da moita moita paz, moita serenidade e moito calor. ela é a muller de papel que se fixo así mesma, cada enrruga, cada dobladillo está cheo de contos, é amor, ela é todo amor.
máis historias sobre Maruja e Juan aquí:
Mimadriña! 
Pingback: Juan e a papirofexia | Mimadriña!